It’s Hot, It’s Humid, It’s Hong Kong!
- Mel. H.
- 11 sep 2016
- 26 minuten om te lezen
Scroll verder voor Nederlands!
As this is my first blog post, I’m quite nervous to start writing :-). I send this link to many people and I’m sure many of you want to find out what I’ve been up to.
My first stop was Hong Kong. I didn’t really know what to expect. I wasn’t really prepared to be honest. I thought: Let’s go there, find the tourist information office and ask what I should do/see during my stay in Hong Kong. If anybody knows what you should do, it should be the locals, right? Besides, I wanted to be surprised.
And, damn, I was right :-). The girls at the youth hostel gave me tons of information. There were even travel guides from previous travellers in the “library”. I was allowed to borrow one during my stay. Perfect!
The first day I was very tired. I’m sure the jetlag had something to do with that, but probably the parties and the wedding on the day before my departure weren’t really helping. I counted only 14 hours of sleep in the last 72 hours before leaving. I started to doubt if I was going to hold on during the next 19 hours of traveling by plane and make it to the youth hostel afterwards.
I did sleep in the plane, but all these little bits of sleep, weren’t making up for the lack of sleep in the previous days.
So, that’s why in my opinion “my first day in Hong Kong” was the 6th of September.
I didn’t really know what to expect. I had never been in Hong Kong before. I have been in Thailand and Japan, so already in the plane I noticed I was comparing. I know I shouldn’t. It just happened.
When the cute old couple next to me in the plane started scraping their throats and spitting (even on the carpet in the airport!) I was a little shocked. Of course it wasn’t uncommon. I was in Hong Kong, also known as “a Special Administrative Region of the People's Republic of China”. Talking to other backpackers, it seemed that the mainland of China was even worse and that I had to be glad being in this clean place as Hong Kong.
I intended to adjust as much as possible to any culture I would visit during this year.
Well… As a YFU*-volunteer, telling all these exchange students coming to Belgium that they should try to adapt to our culture, I had no way to go, right? Yet everybody has his own limits. Scraping throats and spitting exceeded my limits. Sorry to disappoint you here, my dear YFU-friends.
But as you know, outside of your comfort zone is where the magic happens, they say. So I tried to step outside the comfort zone. Going to Hong Kong (in my mind; China) was the first step here.
Honestly, I had so many prejudices before coming here but I decided to put them aside and try to make up my own conclusions. Yes, Wouter, I really tried; 1) See/experience and 2) than make up your mind. Not the other way around.
Day 1 Hong Kong; Kowloon
I came out of my youth hostel** and damn it was hot. But everybody was wearing long-sleeved shirts and jeans, I thought there must be a good reason, so I was wearing jeans and a long-sleeved shirt. Adapt to the culture, remember?
I also noticed everybody was carrying an umbrella. Even in the youth hostel they offered me one to borrow. Coming from Belgium I thought; Well… How bad can this possibly be? I can handle without an umbrella. Besides, I’m a backpacker. I’m living the basic life here.
An hour later I bought a goddamn umbrella (adapting to the culture, haha). I bought the cheapest one I could find: 20HKD (2,29 EURO). Not bad, right? It’s even lightweight.
YOU: Let’s see how long this thing will hold on. It’s probably “made in China”, right?
ME: Hey, hey, no prejudices, remember?
It turned out I choose the “perfect” month for visiting Hong Kong: It was typhoon season! Jeeeej.
I’ve experienced this season once before: In Japan, Okinawa. I remember it being hot and humid.
The “occasional” showers (read: non-stop freakin rain) seemed to be a leftover form the typhoons crossing Japan at the moment. That’s why the umbrella was useful.
Fact: Hong Kongese people or shorter than me. It means they’re poking with their umbrellas in my face. The way to solve this problem is to have your own umbrella and claim your own personal bubble around you with your umbrella.
So, living the backpackers’ life means trying to keep things cheap. I didn’t win the lottery or anything. Ok, no, that’s a lie. I won twice this month! The full amount of 20,4€.
Ok, it’s something, but really. I need to keep things low budget this year. I’ll tell you all my secret tricks.
This is how my breakfast started (18HKD is 2,06€): A croissant, yoghurt and something that looked like a bottle of shampoo. I grabbed it out of the fridge though. It didn’t have any English I just thought: YOLO. Let’s try something different.
It turned out to be something that could be related to ice coffee. It wasn’t that bad.
And the croissant was fabulous! I didn’t expect Hong Kong to have such good croissants. The bakery right next to the youth hostel sold them. So, even though I left on a Sunday and missed our usual croissant at home, I had one right here.
Right after breakfast I went on my first adventure. I took the bus to the city center (+/- 3HKD or 0,34€) and sauntered trough the flower market, “Bird Street” and the goldfish market. You can get everything you need for your goldfish at this market.
The Hong Kongese like to work in topics and gather everything together. I also walked trough a street full of toilet seats shops. Unfortunately it was impossible to take a picture because of trucks unloading stuff for the shops. I took pictures of other toilet seats in other shops later, just to give you the idea of what this looked like.
YOU: How the hell did you end up there?
ME: Well… I was trying to get to the flower market but I must have missed a street somewhere. Or I might have had the map upside down at one moment. Oops. Haha.
During the day it was getting from hot and humid up to: “I need airco. Right now”. And I was thinking: Why was I wearing long-sleeved shirts and jeans? Right, I wanted to adapt.
Seems to be my body needed a little longer than one day to adapt.
If it where just hot out there, I think I would have managed. But the humidity was killing me. Can you imagine wearing wet diapers? Well, that’s how all my clothes felt all the time. Lovely.
I kept on wearing the long-sleeved shirts and jeans the next days! If you’d visit Hong Kong one day, you should do the same. Not because wearing diapers is fun but because airco can be damn cold. When you have to take a bus or ferry anywhere than at least bring a sweater because the difference in temperature can be quite big!
Later that day I walked trough Mong Kok (computer center) and the ladies market. You’d expect lady-stuff, right? Well, it was just a bunch of selfy sticks, handbags and tags for your suitcase. Besides the handbags, those things are for guys ass well I think. I didn’t really understand the name of the market.
By the time it was evening I walked towards Tsim Sha Tsui to see the biggest permanent lightshow of the whole wide world. It’s called “A symphony of lights”.
I noticed there was a big construction site so I couldn’t go the place I wanted to go to, to see the amazing lightshow. So I walked down to “the garden of stars”. It’s a nice passage with lots of lights. There are a lot of statues from famous actors.
At 8pm I was ready for the lightshow. I was actually ready at 7:20pm already. On the moment of truth I saw: Nothing at all. I waited until 8:20pm but than I just went back to the hostel. I thought maybe there’s no show today for some special reason.
So, I took the bus back home. I found the right bus immediately, but where to get off from that bus was a riddle to me. Everything was written in Chinese and the bus driver didn’t speak English. Great.
So, I remembered the advise from the girls at the hostel; Just look outside the window and you’ll know when to get off.
I was on the bus for about 45 minutes and I figured I must have missed it. When the bus reached the terminus I was sure. Haha. So with hand and feet I tried to explain to the bus driver that I needed to get “there” (pointing at the map). He pointed at another bus (the same one to go back) and talked to that bus driver. He pointed at the Chinese written board and than at the signs in the bus, changing at each stop and he said: “You” (pointing the board). “You” (pointing at the bus signs).
So I took the bus back and followed the precise instructions. And I did it!!! I figured out where my stop was! Jeej!
Back at the hostel, I found out I was on the wrong spot to see the show. Haha. So I planned to go back the next day.
Late at night I was ready for dinner and I thought to myself: “Let’s order Chinese food”. The challenge was that the guys spoke only Cantonese. Luckily there were pictures to point at and one client in the restaurant helped me with asking if I wanted that dish with rice or noodles. I think I ended up with “sweet and sour pork with vegetables and rice”. At least it looked like that.
Back at the hostel, the girls from the hostel had bought something. They suggested we tried something local. It was some kind of brown-black jelly, containing tortoise.
ME and YOU: Turtoise?!!!
GIRLS AT HOSTELS: Try! It tastes good. I’m still alive so it won’t kill you.
So, I thought YOLO, how bad can this be? Let's be openminded so I tried it. It tasted like green tea. I still don’t know what tortoise tastes like, unless it’s green tea.
Day 2 Hong Kong; Hong Kong Island
On Wednesdays museums in Hong Kong are free. My friend, Joke, had recommended me to visit the museum of history, so I did. This museum is huge! It’s interesting because you get to know more about the Hong Kong culture and history but honestly, I would have loved to have a local around because there were just too many boards to read.
Halfway I started just looking at the movies and pictures. When I ended up at the 70’s and 80’s, I tried to look for my dad in the pictures, haha. You never know, right? Didn’t find him tough. The 70’s and 80’s seemed to have been bad times for all kinds of natural disasters in Hong Kong. Typhoons, heavy rainfall and floods.
It was really nice to see these old ladies talking and discussing about the good old days. The granny’s were watching a movie from the 70’s. I didn’t understand anything because they were talking in Cantonese (I guess). You could just tell from their body language that they were having a good time.
I continued my journey towards Hong Kong Island. So I took the ferry at Tsim Sha Tsui and walked to the longest escalator in the world, which my friend Mariem had suggested me to take. It takes you 800 meters further and goes up. Well, between 6 and 10 in the morning it goes down, the rest of the day it goes up. It takes 20 minutes to change directions. Luckily I guessed the right way on the map :-).
I was as disappointed as you will be now. It isn’t a non-stop escalator. It’s bits and pieces of escalators after each other. So you have to get off and walk to the next one. Yeah.
After the escalators, on my way to “the peak”, a confused Indian guy asked me the way to the peak. I was surprised because, obviously, I was a tourist as well. But, this tourist had a map and the Indian guy didn’t. So together we tried to find that peak. We paid 88HKD each (+/-10€) for a return ticket.
Arriving at the peak, I was “in de wolken” as we say in Dutch. Quote meaning: I was surprised. Literally translated: I was in the clouds.
So, there was –nothing- to see! Nothing! Besides clouds. Argh, disappointment again.
There’s a shopping mall and there are restaurants up there, so I walked around. But the expected view of Hong Kong stayed out.
Later that evening I went back to the Kowloon-side and went to the right place to see the lightshow. At 8pm sharp the show started. It was raining non-stop. I saw this rain in Okinawa when a typhoon passed by. So I imagined another typhoon was on the way or passing by.
Luckily I had that cheap umbrella and the lights were visible. I waited and waited for the apogee, but nothing really happened. If you read the reviews on Tripadvisor, than they all say the same thing. Disappointing.
You should still go and have a look and make up your own mind :-)
I went back to the hostel and tried another dish that evening. I thought, let’s try this another way this time and order something like “nasi goring”, which is the most basic and common dish in Chinese restaurants in Belgium. I thought: This can’t go wrong. I wrote “NASI GORENG” in a message on my phone and showed it to the guys in the restaurant. They looked at me and than one guy nodded with a face like: “I know what you mean”.
I paid 48HKG (5,5€), got a take-away bag and went to the hostel.
The girls at the hostel asked what I was going to eat and I told them: Honestly, I don’t know. I ordered “Nasi goring” but I’m not sure that’s what I got.
The girls asked: What is “nasi goring”?
I thought: Oh, boy. If they don’t know, than how could this guy possibly know what I meant? At that moment I hadn't opened the bag yet.
The girls said they’d never heard of that. Funny, because it’s such a common dish in Chinese restaurants in Europe.
So I didn’t get rice, I got noodles. And they didn’t taste like the nasi goring but it was delicious and that’s the most important part of this experiment.
Day 3 Hong Kong; Lantau Island
On the third day I went to Ngong Ping, as my dad suggested. He said the cable car was pretty impressive back in the days. A one-way ticket costs 130HKD nowadays (15€). I found out there was a bus to go back, which is cheaper, that’s why I took the one-way ticket.
It’s still an impressive view from the cable car! And up on the mountain there’s a huge Buddha statue. Very beautiful, you should visit it (or see my pictures first).
Nearby there’s also a “wisdom path”. It’s quiet out there and makes you Zennnnnnnn :-)
Up on this mountain is where I got to know Cristina from London. She didn’t want to be on the picture all sweaty.
When entering the Ngong Ping cable car park I saw some very enthusiastic Asian people with a camera. It seemed normal. At the wisdom path I saw them again, this time they had a drone to make footage of the area. I asked them what they were doing and it they said they were making a documentary for a South Korean television show. Awesome!
So, this must be my second “15 seconds of fame” in South Korea, as I saw these guys when I was visiting the pineapple-park in Okinawa in 2014.
Soon I might be handing out autographs. Haha.
From this place I tried to take a bus to Tai O, a fishers village. There were two other tourists waiting for the bus, when all of the sudden the girl suggested to share cab, which was going to get us there faster than the bus and the price would be the same. Great idea! So this is how I met Sofia and her friend Stef. Sofia actually lives in Hong Kong, how cool is that! She was actually born in Hong Kong and grew up here. I wouldn’t have guessed that when I first saw her.
Day 4 Macau, Taipa and Cotai
Macau is also a Special Administrative Region of the People's Republic of China. You can get there by boat from Hong Kong. It takes about one hour and costs about 360HKD (41€). Not cheap, I know. When I arrived at the boat terminal there were guys saying: “Hurry, hurry! You can still get this boat!” So I started running, asked the price of the ticket, paid, ran to customs and than I thought: Wait, did I just get scammed?
I passed customs (as this is another country, you need to bring your passport). Sat down in the boat and checked the price I found on Internet. The difference was just 5HKD (0,5€) so not that bad. These guys were just honest and wanted these tourists to catch the ferry. The next one was going to be in an hour, so I was lucky.
Macau is called the “Las Vegas of China”. There are casinos everywhere you look (at least in Taipa). It looks like Disneyland for grownups. I visited one of the casinos: “The Venetian”. You can take a free bus (thanks for the tip, Joke) from the ferry to any casino. You can visit the casino, even if you’re dressed like a regular tourist. This casino is so big that you can get lost. There are even gondola’s inside, you can buy a ticket and get a ride like in Venice. It is really a big place! Every bush is perfectly maintained and the bricks of the walls are hand-cleaned. It’s crazy.
Casinos aren’t really my thing so I walked around a bit but than I decided I needed to get out of there. Luckily there’s always a place with free Wi-Fi (and if not I suggest: McDonalds, Pizzahut, Circle K or 7/11. They all offer free Wi-Fi).
I found my way to the bus and went to the Ruins of St. Paul’s (Ruínas de São Paulo). There’s a lot of Portuguese here as Macau used to be administered by the Portuguese Empire.
The Ruins of St. Paul’s reminded me of Alissa, who would have loved to see these old stone structures. The ruins are originally built in 17th century; it was destroyed by fire in 1835 & what remains till today is the facade of the Church & St Paul’s college. You should go there, Alissa!
When I saw Senado square, I realized that you should never check the perfect pictures on Google. In reality it isn’t that colorful. But it’s a really nice place to check out. I loved the atmosphere. Just remember, Google’s pictures are not what you’ll get.
Health and safety
As I’m a health and safety consultant in day-to-day life you can’t be too surprised this would be one of my topics, right? Haha.
I noticed many scaffolds in Hong Kong, made of bamboo! My first thought: this can’t be safe. On further notice I do think these constructions are solid, as they use many more bamboo sticks than anyone in Belgium would.
Belgian people tend to be lazy and try to keep things cheap. They only use the absolute necessary poles to build their metal scaffold. It means that if they don’t stick to the right structure, things can collapse like dominos.
In Hong Kong they clearly used a lot more poles. So structure-wise this thing look much more stable. On the other hand I saw people climbing without safety gear. They could fall down at least 5m. There are many more things to say about these scaffolds, let’s just stick with the fact that the structure looks good.
As everything, everywhere, is written in Chinese it can be quite hard for a tourist to find out what’s allowed and what isn’t. Luckily things as “look right” are translated at places that should resemble pedestrian crossings.
And now, let’s visit Singapore!
* YFU: Youth For Understanding
NEDERLANDSE VERSIE:
Tis warm,
Tis vochtig,
Tis Hong Kong!
Dit is mijn eerste blogpost, dus ik ben behoorlijk nerveus om dit eerste bericht te schrijven :-). Ik heb deze link naar heel wat mensen gestuurd en ik weet zeker dat velen onder jullie in spanning zitten te wachten op mijn eerste avontuur.
Mijn eerste stop was Hong Kong. Ik wist niet echt wat ik hiervan moest verwachten. Ik dacht: We gaan daar naartoe, we zoeken het eerste toeristenbureau en ik vraag daar wat ik in Hong Kong moet bezoeken. Als iemand weet wat je hier moet doen, dan zijn het de "locals" wel zeker? Ik wou trouwens graag verrast worden.
En ik had gelijk :-). De meisjes in de jeugdherberg gaven me hopen informatie. Er waren zelfs reisgidsen van vorige reizigers in de "bibliotheek". Ik mocht er eentje lenen tijdens mijn verblijf. Perfect!
De eerste dag was ik erg moe. Ik ben er zeker van dat die jetlag er voor iets tussen zat, maar de feestjes op de dagen voor mijn vertrek zullen niet bepaald geholpen hebben. In de laatste 72 uren voor mijn vertrek, had ik maar 14 uur geslapen. Ik was niet zeker of ik na 19 uur vliegen nog tot aan de jeugdherberg zou geraken.
Ik heb wel wat geslapen op het vliegtuig, maar al die kleine beetjes slaap, waren niet genoeg om slaap in te halen van de voorgaande dagen.
Daarom is volgens mij "mijn eerste dag in Hong Kong": 6 september.
Ik wist niet echt aan wat ik me mocht verwachten in Hong Kong. Ik was er nog nooit eerder geweest. Ik was wel al in Thailand en Japan geweest. In het vliegtuig merkte ik al op dat ik mijn reis naar Hong Kong aan't vergelijken was met mijn ervaringen in Thailand en Japan. Dat gebeurde gewoon, onbewust.
Wanneer het schattige bejaard koppeltje naast me in het vliegtuig hun keel begon te schrapen om daarna die vettige rochel uit te spuwen (op het tapijt in de luchthaven!) dan was ik toch lichtjes geshockeerd. Ik wist dat dit de gewoonte was in China, maar het is toch raar om dit echt mee te maken. Ik was in Hong Kong, een speciale administratieve regio van de mensen van het republiek van China. Toen ik met andere backpackers sprak bleek dat in het vasteland van China nog veel meer op de grond werd gespuwd. Toen was ik blij dat ik in dit "propere" Hong Kong terecht gekomen was.
Ik had me voorgenomen om tijdens dit jaar me zoveel mogelijk aan te passen aan de lokale cultuur.
Als een YFU*-vrijwilliger kon ik niet echt anders. Ik vertel elk jaar aan de studenten die in Vlaanderen komen studeren hoe ze zich moeten aanpassen aan een nieuwe cultuur.
Toch heeft iedereen zijn limieten bij het aanpassen aan een cultuur. Rochelen en spuwen overschrijden mijn limiet. Sorry voor de teleurstelling, mijn beste YFU-vrienden.
Maar zoals jullie weten: Buiten je comfort zone is waar de magie gebeurt, zeggen ze. Dus ik probeerde uit die comfort zone te stappen. Naar Hong Kong gaan was hier voor mij een eerste stap. In mijn hoofd was Hong Kong hetzelfde als China.
Ik had veel vooroordelen over China voor ik vertrok, maar ik probeerde alles aan de kant te schuiven en mijn eigen meningen te creëren tijdens de trip.
Dag 1 Hong Kong; Kowloon
Ik kwam uit mijn jeugdherberg en het was echt heel warm. Maar iedereen had een trui of t-shirt met lange mouwen en een jeans aan, dus dacht ik dat daar een goed reden voor zou zijn en daarom had ik me op dezelfde manier gekleed.
Ik had me voorgenomen me aan ta passen aan elke cultuur, weet jet nog?
Ik zag ook dat iedereen een paraplu bij zich had. Ik dacht: Ik kan leven zonder paraplu, hoe erg kan dit zijn. Trouwens, ik ben een backpacker, ik kan niet veel meenemen en leef dus met een basis-pakketje.
Een uur later kocht ik zo'n stomme paraplu (aanpassen aan de cultuur, haha). Ik kocht de goedkoopste paraplu die ik kon vinden (2,29€). Niet slecht hé? Hij woog zelfs niet veel.
JIJ: Ja, hoe lang gaat zo'n ding mee? T'is waarschijnlijk gemaakt in China...
IK: Hela, hela, geen vooroordelen, weet je nog?
Blijkbaar koos ik de "perfecte" maan om Hong Kong te bezoeken: Het was de moment van het jaar voor typhoons. Joepie.
Ik had dit seizoen al eens meegemaakt in Japan (2014). T'was toen ook heel warm en vochtig. Argh.
De "afwisselende buiten en regen" (lees: continue regen) waren blijkbaar een achterblijfster van typhoons die nu passeren in Japan. Daarom was die paraplu zo praktisch.
Feit: Mensen in Hong Kong zijn kleiner dan mij. Dat betekent dat ze met de puntjes van hun paraplu mijn ogen uitsteken. De manier om dit op te lossen is om zelf met je paraplu rond te lopen en zo je eigen persoonlijke ruimte te "claimen".
Dus, leven als een backpacker betekent dat ik alles zo goedkoop mogelijk wil houden. Ik heb niet met de lotto gewonnen of zo. Ok, nee, dat is een leugen. Ik won zelfs 2 keer deze maand! Het volle bedrag van 20,4€!
Ok, tis is, maar niet veel eigenlijk hé. Ik moet alles zo goedkoop mogelijk zien te houden om met mijn budget van dit jaar rond te komen. Ik zal mijn geheimen vertellen in mijn blog.
Dit is hoe ik met mijnontbijt startte: Een croissant, yoghurt en iets wat op een bus shampoo leek. Ik had dit in de winkel uit de frigo genomen. Er stond geen Engels op de bus dus ik dacht: YOLO (You only live once). We zullen eens iets anders proberen.
Dat bleek uiteindelijk iets te zijn wat een beetje leek op ijs-koffie. T'was nog niet zo slecht.
En de croissant, die was fantastisch! Ik had niet verwacht dat ze in Hong Kong zo'n lekker croissants zouden hebben! De bakkerij juist naar de jeugdherberg verkocht deze. Dus, hoewel ik ons gewoonlijke zondag's ontbijt met croissants in België had gemist, had ik hier toch nog een fantastische croissant :-).
Na het ontbijt begon ik aan mijn eerste avontuur. Ik nam de bus naar het centrum (3HKD, 0,34€) en ik slenterde door de bloemenmarkt, "bird street" en de goudvismarkt. In deze markt kon je echt alles vinden voor je goudvissen. Vreemd.
In Hong Kong werken ze graag in thema's. Alles wordt gebundeld. Ik wandelde ook door een straat vol met WC-brillen. Helaas kon ik daar geen foto nemen omdat er zoveel vrachtwagens stonden, die dingen uitlaadden voor de winkels.Ik nam wel foto's in andere winkeltjes later, gewoon om een idee te geven van hoe die andere winkels eruit zagen.
JIJ: Hoe zijde daar terecht gekomen?!
IK: Wel... ik probeerde naar de bloemenmarkt te gaan maar ik moet ergens een afslag gemist hebben. Of ik had de kaart ondersteboven vast op een bepaald moment, dat kan ook. Oeps. Haha.
Tijdens de dag veranderde het weer van heet en vochtig naar: "Ik heb nu, onmiddellijk airco nodig". En ik dacht: Waarom had ik weer beslist dat ik een lange broek en een trui ging aandoen? Ah, ja. Ik wou me aanpassen aan de cultuur.
Blijkbaar had mijn lichaam toch iets meer nodig dan één dag om zich aan te passen.
Kan je je het gevoel inbeelden dat je een natte pamper aanhebt? Wel, dat gevoel had ik maar dan met al mijn kleren. Fantastisch.
Ik bleef de komende dagen de jeans en t-shirt met lange mouwen aandoen. En als je ooit Hong Kong zou willen bezoeken, dan raad ik je aan om dat ook te doen. Niet omdat pampers dragen echt heel leuk is, maar vooral omdat de airco soms super koud kan zijn op de bus of de ferry! Je moet ten minste een trui met je meenemen.
Later die dag wandelde ik verder naar Mong Kok (computer regio) en naar "ladies market" (vrouwenmarkt). Daar zou je vaal vrouwen-dingen verachten, hé? Ik zag er vooral veel selfy sticks, handtassen en kaartjes om aan je bagage te hangen. Buiten de handtassen was dat dus niet echt een vrouwenmarkt. Ik begreep de naam van die markt niet echt.
Tegen de avond liep ik naar Tsim Sha Tsui om de grootste permanente lichtshow van de hele wereld te zien. Het heet 'A Symphony of Lights ".
Ik zag dat er een grote renovatie gaande was, zodat ik niet naar de plaats kon waar ik eigenlijk de prachtige lichtshow wou zien.Dus ging ik naar 'de gardens of stars ". Het is een mooie passage met veel lichten. Er zijn heel wat beelden van bekende acteurs.
Om 20:00 was ik klaar voor de lichtshow. Ik was eigenlijk al klaar om 7:20. Op het moment van de waarheid zag ik: Helemaal niets. Ik wachtte tot 8:20, maar dan ben ik terug naar de jeugdherberg gegaan. Ik dacht dat er vandaag misschien geen show was om een of andere reden.
Dus nam ik de bus terug naar huis. Ik vond de bus onmiddellijk, maar waar ik moest uitstappen, was voor mij een raadsel. Alles is in het Chinees geschreven en de buschauffeur sprak geen Engels. Fantastisch.
Dus, ik dacht aan het advies van de meisjes in de jeugdherberg; Kijk maar naar buiten en dan weet je wanneer je moet uitstappen.
Toen ik ongeveer 45 minuten op de bus zat, dacht ik dat ik de halte wel gemist zou hebben. Wanneer de bus aan de terminus kwam, was ik zeker. Haha. Dus met handen en voeten probeerde ik aan de buschauffeur uit te leggen waar ik naartoe wou (ik wees op een kaart);
Ik zat ongeveer 45 minuten op de bus en dacht ondertussen dat ik de halte wel gemist zou hebben. Wanneer de bus de terminus bereikte, was ik zeker. Haha. Dus met handen en voeten probeerde ik aan de buschauffeur uit te leggen waar ik naartoe wou (wijzend op de kaart). Hij wees naar een andere bus (dezelfde om terug te gaan) en sprak met die buschauffeur. Hij wees naar een bord (Chinees) en dan naar het bord vooraan in de bus (dat bij elke halte veranderd en ook In't Chinees is). Hij zei: "You" (en wees naar het bord in de bus), "You" (en wees naar het bord vooraan in de bus).
Dus ik nam de bus teug en volgde de zeer precieze instructies op. En... t'is gelukt! Ik heb de juiste halte gevonden. Joepie :-)
Toen ik terug in de jeugdherberg kwam, kwam ik erachter dat ik op de verkeerde plek stond om de lichtshow te zien, haha. Dus de volgende dag zou ik terug gaan, naar de juiste plaats dan wel.
'Twas ondertussen tijd voor avondeten en ik dacht bij mezelf: "Misschien moeten we hier Chinees bestellen". De uitdaging zat er hem in dat de eigenaars van het restaurantje dat ik op't oog had enkel Kantonees spraken. Gelukkig waren er foto's van de gerechtjes (waar ik naar kon wijzen) en een andere klant die me hielp en vroeg of ik bij dat gerecht graag rijst of noedels wou. Ik denk dat ik ben uitgekomen bij "varkensvlees in zoetzure saus met groenten en rijst". Alles, daar leek het ten minste op :-)
Eén van de receptionistes in de jeugdherberg had iets gekocht. Ze stelde voor dat we dit lokale product eens zouden uitproberen. Het was een soort bruin-zwarte gelei met een vreemd ingrediënt: Schildpad...
JIJ en IK: Wablief?!!
MEISJES IN DE JEUGDHERBERG: Probeer dit maar! Ik heb het al gegeten en ik leef nog steeds, dus je zal er niet van dood gaan.
Dus ik dacht: YOLO, hoe erg kan dat zijn? En ik proefde ervan...
Dat smaakte naar groene thee. Ik weet ondertussen dus nog steeds niet hoe schildpad proeft, tenzij het dezelfde smaak is als groene thee.
Dag 2 Hong Kong; Hong Kong Island
Op woensdag zijn alle musea in Hong Kong gratis. Een vriendin van me, Joke, had me aangeraden om het museum van de geschiedenis van Hong Kong te bezoeken. Dat deed ik dus op woensdag.
Dit museum is echt super groot! Het is interessant omdat je meer te weten komt over de cultuur en geschiedenis van Hong Kong, maar eerlijk gezegd had ik graag een lokale bewoner naast me gehad om hier en daar iets uit te leggen want er waren echt te veel bordjes om te lezen.
Halverwege ben ik gewoon gaan kijken naar de filmpjes en foto's. Toen ik bij de 70's en 80's terecht kwam heb ik zelfs gezocht naar mijn papa in de foto's, je weet maar nooit hé? Maar helaas...
De 70's en de 80's bleken geen goede tijden te zijn voor Hong Kong. Er waren verschillende natuurrampen zoals typhoons, hevige regenval en overstromingen.
Ik vond het aangenaam om enkele oudjes te zien in het museum. Ze discussieerde over "de goeien oude tijd". De oma's keken naar een film uit de 70's. Ik begreep niets van wat ze zeiden (in
Het was erg leuk om te zien dat deze oude dames praten en discussiëren over de goede oude tijd. De oma's keken naar een film uit de jaren '70. Ik heb niets begrijpen, omdat ze aan het praten waren in het Kantonees (denk ik).
Ik vervolgde mijn reis naar Hong Kong Island. Dus nam ik de veerboot in Tsim Sha Tsui en liep naar de langste roltrap in de wereld, die mijn vriend Mariem me had voorgesteld over te nemen. Het kost u 800 meter verder en omhoog gaat. Nou, tussen 6 en 10 in de ochtend naar beneden gaat, de rest van de dag omhoog gaat. Het duurt 20 minuten om van richting te veranderen.
Ik was zo teleurgesteld als je nu zal zijn. Het is niet een non-stop roltrap. Het is stukjes en beetjes van roltrappen achter elkaar. Dus je moet uitstappen en loop naar de volgende. Ja.
Na de roltrappen, op weg naar "de top", een verwarde Indiase jongen vroeg mij de weg naar de top. Ik was verbaasd omdat, natuurlijk, ik was een toerist ook. Maar, deze toeristische had een kaart en de Indiase jongen niet. Dus samen hebben we geprobeerd om die piek te vinden. We betaalden 88HKD elk (10 €) voor een retourticket.
Aangekomen op het hoogtepunt, ik was "in de wolken" zoals wij zeggen in het Nederlands. Quote betekenis: Ik was verbaasd. Letterlijk vertaald: Ik was in de wolken.
Dus, was er -nothing- om te zien! Niks! Naast de wolken. Argh, opnieuw teleurstelling.
Er is een winkelcentrum en er zijn restaurants daar, dus ik liep rond. Maar de verwachte uitzicht op Hong Kong bleef uit.
Later op de avond ging ik terug naar de Kowloon-kant en ging naar de juiste plaats om de lichtshow te zien. Bij 20:00 scherp de show begon. Het regende non-stop. Ik zag deze regen in Okinawa toen een tyfoon voorbij. Dus ik dacht een andere tyfoon was op de weg of langskomen.
Gelukkig had ik dat de goedkope paraplu en de lichten waren zichtbaar. Ik wachtte en wachtte op het hoogtepunt, maar niets echt gebeurd is.
Als je de recensies op Tripadvisor, dan zeggen ze allemaal hetzelfde. Teleurstellend.
Je moet nog steeds gaan en hebben een kijkje en make-up je eigen geest J
Ik ging terug naar het hostel en probeerde een ander gerecht die avond. Ik dacht, laten we proberen dit op een andere manier deze tijd en orde iets als "nasi goreng", dat is de meest fundamentele en gemeenschappelijke schotel in Chinese restaurants in België. Ik dacht: Dit kan niet fout gaan. Ik schreef "nasi goreng" in een bericht op mijn telefoon en liet het aan de jongens in het restaurant. Ze keek me aan en dan een man knikte met een gezicht als: 'Ik weet wat je bedoelt. "
Ik betaalde 48HKG (5,5 €), kreeg een take-away tas en ging naar het hostel. De meisjes bij het hostel vroeg wat ik zou gaan om te eten en ik vertelde hen: Eerlijk gezegd, ik weet het niet. Ik bestelde "Nasi goreng" maar ik ben niet zeker dat is wat ik gekregen heb.
De meisjes vroeg: Wat is "nasi goreng"?
Ik dacht: Oh, jongen. Als ze niet weten, dan hoe kan deze man onmogelijk weten wat ik bedoel?
De meisjes zeiden dat ze nog nooit van gehoord. Grappig, want het is een dergelijke gemeenschappelijke schotel in Chinese restaurants in Europa.
Dus ik heb geen rijst, ik kreeg noedels. En ze smaak hadden niet zoals de nasi goreng, maar het was heerlijk en dat is het belangrijkste onderdeel van dit experiment.
Dag 3 Hong Kong; Lantau-eiland
Op de derde dag ging ik naar Ngong Ping, zoals mijn vader voorgesteld. Hij zei dat de kabelbaan was behoorlijk indrukwekkend terug in de dagen. Een enkeltje kost 130HKD tegenwoordig (15 €). Ik kwam erachter dat er een bus om terug te gaan, dat is goedkoper, dat is waarom ik nam de one-way.
Het is nog steeds een indrukwekkend uitzicht vanuit de kabelbaan! En boven op de berg is er een enorme Boeddhabeeld. Heel mooi, moet je het te bezoeken (of zie mijn foto's eerst).
In de omgeving is er ook een "wijsheid pad". Het is rustig daar en maakt je Zen.
Boven op deze berg leerde ik Cristina uit Londen kennen. Ze wou niet op de foto, helemaal bezweet.
Bij mijn aankomst bij de Ngong Ping kabelbaan zag ik een aantal overenthousiaste Aziaten met een camera filmen. Toen ik aankwam bij "het wijsheidpad" zag ik ze opnieuw. Deze keer hadden ze een drone bij zich, om beelden te maken van de regio. Ik vroeg hen waarvoor ze de beelden precies zouden gebruiken en ze wisten me te vertellen dat ze een documentaire aan't maken waren voor een Zuid-Koreaanse televisiezender. Cool.
In 2014 kwam ik deze kerels ook al eens tegen (Zuid-Koreaanse televisiemakers) in het Ananas-park in Okinawa.
Binnenkort moet ik misschien handtekeningen beginnen uitdelen, haha.
Vanaf Ngong Ping probeerde ik de bus te nemen naar Tai O, een nabijgelegen vissersdorpje. Er waren twee andere toeristen aan't wachten op de bus. Het meisje van het koppeltje stelde voor om een taxi te delen, dat zou sneller gaan en dezelfde prijs zijn als de bus. Goed idee!
Dit is hoe ik Sofia en Stef ontmoette. Sofia woont en is geboren in Hong Kong, hoe cool is dat!
Dag 4 Macau, Taipa en Cotai
Macau is ook een Speciale Administratieve Regio van de Volksrepubliek China. Je kan er naartoe met een boot vanuit Hong Kong. Het duurt ongeveer een uur en kost ongeveer 360HKD (41€).
Toen ik bij de terminal van de boot aankwam waren er enkele kerel die riepen: Haast u! Je kan deze boot nog halen!. Dus ik begon te lopen, vroeg de prijs van het ticket, betaalde, liep door naar de douane en dan dacht ik: Wacht eens even, ben ik nu net opgelicht?
Ik passeerde de douane (want dit is een ander land, dus moet je je reispas meenemen), ik ging naar de boot en vergeleek met de prijs die ik vond op internet. Het verschil was maar 5HKD (0,5€), dus niet zo slecht. Deze jongens waren gewoon eerlijk en wilde eigenlijk dat de toeristen de boot nog zouden halen. Dus ik had geluk.
Macau wordt ook wel "het Las Vegas van China" genoemd. Overal waar je kijkt zijn er casino's (op Thaipa althans). Het ziet eruit als Disneyland voor volwassenen. Ik bezocht "The Venetian". Je kan er gratis met de bus van aan de boot naartoe (bedankt voor de tip, Joke). Je kan het casino bezoeken, je moet er niet chique voor gekleed zijn, elke toerist mag binnen. Het casino is zo groot dat je er makkelijk in kan verdwalen. Er zijn zelfs gondel-bootjes binnen. Je kan dan een ticketje kopen voor zo'n ritje met zo'n bootje. 'Tis daar echt heel groot. Elke struik en steen zijn perfect onderhouden, alles wordt met de hand schoongemaakt. Zottenwerk.
Casino's zijn niet echt mijn ding, dus liep ik een beetje rond en daarna besloot ik naar het oude stadscentrum te gaan. Ik wist niet precies hoe en waar ik een bus kon nemen maar gelukkig is er overal Wi-Fi (en als dat niet zo is dan kan je terecht bij McDonalds, Pizzahut, Circle K en 7/11)).
Ik vond mijn weg naar de bus en ging naar de ruïnes van Sint-Paul (Ruínas de São Paulo). Er is een heleboel Portugees hier in Macau. Dat komt omdat Macau een hele tijd bezet was door de Portugezen.
De ruïnes van St. Paul's herinnerde me aan Alissa (das echt wel iets voor u hier). De ruïnes zijn oorspronkelijk gebouwd in de 17e eeuw; het gebouw werd verwoest door een brand in 1835 en wat er overblijft tot vandaag is de gevel van de kerk & St Paul's college.
Toen ik "het Senado plein" zag, realiseerde ik me dat je je nooit mag verwachten aan de foto's die je op Google ziet. De werkelijkheid was helemaal niet zo helder en kleurrijk. Het is wel een leuke plek om te bezoeken, er hangt een gezellige sfeer.
Veiligheid
Zoals jullie weten ben ik in het dagelijkse leven preventieadviseur. Je bent dan toch niet zooooo verbaasd over dit thema nu hé? Haha
Er zijn veel baboe-steigers in Hong Kong. Mijn eerste gedacht was: Dat kan niet veilig zijn. Bij nader inzien vond ik toch dat de structuur wel goed zat. Ze gebruiken zodanig veel bamboe-stokken dat het echt, structureel gezien, een stevige stelling wordt. Belgen zijn nogal lui op dat vlak. Ze proberen hun metalen stelling zo snel mogelijk en met zo weinig mogelijk materiaal te bouwen, omdat het alles goedkoper maakt. Dat maakt dat sommige stellingen echt niet stevig zijn en zo kunnen invallen als een kaartenhuisje.
In Hong Kong gebruiken ze duidelijk veel meer palen. Maar... ik zag mensen de steiger opgaan en ze begonnen te klimmen, zonder ladders, zonder veiligheidsharnas. Ze konden minstens 5 meter vallen. Toen dacht ik: er is nog werk aan de winkel. Laten we het er gewoon bij houden dat de structuur er wel goed uit zag.
Doordat alles in't Chinees geschreven is, is het niet altijd even makkelijk om alles te begrijpen als toerist. Gelukkig staat er soms iets vertaald zoals "rechts kijken" bij een "oversteekpunt. Ik kan dat geen zebrapad noemen... maar het moet er wel voor dienen. (zie foto's).
En dan nu, op naar Singapore!
* YFU: Youth For Understanding
Comments